ارزش معلّم

مردی بنام عبدالرحمن در مدینه مکتب داشت.

او معلم کودکان و نوجوانان بود یکی از فرزندان امام حسین علیهم السلام به نام جعفر به مکتب او می رفت.

روزی آموزگار سوره الحمد را به او آموخت، وقتی که به منزل برگشت، سوره الحمد را برای پدر قرائت کرد.

امام حسین علیهم السلام معلم را خواستند و او را به خاطر این آموزش، هزار دینار و هزار دست لباس به او هدیه کردند و سپس، حشی فاه دُرّاً، به وقت رفتن امام حسین علیهم السلام، دهان معلم را پُر از جواهرات کرد.

شخصی از امام پرسید: آیا آن همه پاداش به معلم رواست؟

حضرت فرمود:

    و انّی تساوی عطیتی هذه بتعلیمه ولدی الحمدلله رب العالمین.

آنچه که به او دادم چگونه برابری می کند و معادل با ارزش آن چه که این معلم به فرزندم این جمله را آموخت: « الحمد لله رب العالمین ». 1

1.تفسیر برهان، ج1،ص43. در سایه اولیاء خدا،ص340