رحمت خدا و اشک بر حضرت حسین علیه السلام 

امام صادق علیهم السلام به مسمّع کردین فرمود: ای مسمّع تو از عراق هستی، آیا به زیارت قبر حسین می روی؟

عرض کرد: نه، چون من مردی مشهور از اهل بصره هستم و در نزد ما کسانی هستند که پیرو و هواداران خلیفه اند و دشمنان اعم از نواصب و غیر هم زیادند، و من اطمینان ندارم که آنها جریان را به خلیفه گزارش ندهند و شاید مورد اذیت و آزار او قرار بگیرم.

حضرت فرمود: آیا ظلم هایی که به جدم حسین علیهم السلام روا داشتند یا می کنی؟

عرض کرد: بلی، و گریه و بی تابی می کنم بطوری که خانواده ام به حال من اطلاع پیدا می کنند و موضوع را می فهمند و در آن حال منقلب می شوم از صرف غذا و اطعام خودداری می کنم.

حضرت صادق علیهم السلام فرمود: خدا تو را بواسطه آن اشک ها رحمت می کند، البته تو از گریه کنندگان بر ما هستی و از جمله کسانی می باشی که مسرور می باشند هنگامی که ما خوشحال و مسرور بوده باشیم و گریان و محزونند هنگامی که ما محزون باشیم و بدان که در هنگام مرگ پدارن من به بالین تو حاضر می شوند و برای تو بشارت ها دهند که دیده تو روشن شود و خوشحال شوی و درباره تو به ملک الموت سفارش کنند که از مادر، نسبت به فرزندش به تو مهربان تر باشد.1

1.بحارالانوار،ج44،ص289.در سایه اولیاء خدا،ص339.