ارزش انسان به قدر معرفت اوست

مرد عربی خدمت امام حسین علیهم السلام آمد عرض کرد: یابن رسول الله، ضامن یک دیه ی کامل شده ام و قدرت پرداخت آن را ندارم و فعلاً درمانده ام، با خود گفتم وارد مدینه شوم و سوال کنم کریم ترین مردم مدینه کیست، بعد دیدم کریم ترین مردم در این شهر شما خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم هستید.

امام حسین علیه السلام: فرمود ای برادر عرب من سه مسئله از تو می پرسم اگر از یکی جواب دادی ثلث دیه را می دهم و اگر از دو جواب دادی دو ثلث دیه را می دهم و اگر هر سه مسئله را جواب دادی، تمام دیه را خواهم داد.

اعرابی گفت: ای پسر رسول خدا: آیا مثل تو از مثل من مسئله بپرسد؟ شما از خاندان علم و شرف هستید.

حضرت فرمود: بله شنیدم از جدّم رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم که عطا را باید به قدر معرفت داد.

اعرابی عرض کرد: بپرس اگر نتوانستم جواب بگویم از تو یاد می گیرم.

امام حسین علیه السلام فرمود: بهترین اعمال کدام است؟

اعرابی گفت: به خدا ایمان آوردن.

امام حسین علیه السلام فرمود: چه عملی انسان را از گرفتاری و هلاکت نجات می دهد؟

اعرابی گفت: به خدا اطمینان کردن.

امام حسین علیه السلام فرمود: زینت مرد چیست؟

اعرابی گفت: علم با حلم.

امام فرمود: اگر نشد و خطا کرد.

اعرابی گفت: مال (ثروت) با مروّت.

امام فرمود: اگر نداشت؟

اعرابی گفت: فقر با صبر.

امام فرمود: اگر نشد؟

اعرابی گفت: صاعقه ای (آتشی) از آسمان بیاید و او را بسوزاند که استحقاق سوختن دارد.

امام حسین علیهم السلام تبسم کرد و کیسه به دامن او انداخت که هزار دینار طلا در او بود و انگشتر خود را که قیمت نگینش دویست درهم بود نیز به او عنایت کرد، اعرابی به گریه افتاد.

حضرت فرمود: چرا گریه می کنی، عرض کرد: حیف از این دست با سخاوت که زیر خاک برود، از جا بلند شد و خداحافظی نمود و می گفت:

« الله اعلم حیث یجعل رسالته. 1»

1.بحارالانوار، ج44، ص196. در سایه اولیاء خدا،ص336