برکت قدوم حضرت

عبدالله بن شدّاد بن الهاد اللّیثی، از شیعیان است، سخت مریض شده بود و مبتلا به تب شدیدی بود که امام حسین علیه السلامبه قصد عیادت به منزل او تشریف فرما شدند وبه مجرّد وارد شدن آن حضرت مزاج عبدالله بهبودی یافته و آثار تب به کلّی از او مرتفع شد.

عبدالله از مشاهده این حال اظهار داشت: مقامی را که خداوند متعال برای شما عطا فرموده است حق است و من اعتراف می کنم به منزلت شما چگونه این طور نباشد در صورتی که خانه ای که قدم مبارک شما به آن جا می رسد بلای تب از آن محیط رخت برمی بندد.

حضرت فرمود: به خدا آنچه که آفریده شده است موظّف است از فرمان ما اطاعت ورزیده و در مقابل امر ما سرپیچی و عصیان نکند، سپس خطاب به تب فرموده: مگر پدرم امیرالمومنینعلیه السلامبه تو نفرموده است: که عارض نشوی مگر به اشخاصی که از دشمنان او هستند یا از جمله ی گناهکارانند تا برای خطاها و معصیتهای آنان کفّاره ای باشد، پس این شخص چه کرده است و چرا عارض او گشته ای؟ در همین هنگام که آن حضرت خطاب به تب می فرمود، حاضرین در ان مجلس شنیدند که: بدون تأخیر صدای (لبّیک) بلند شد و گوینده آن ناپیدا بود.1

1.بحارالانوار، ج44،ص182