سرمشق رازداری

هنگامی که حضرت سیدالشهداء علیه السلام به وادی (بطن رمه)رسید، نامه ای به شیعیان کوفه به این مضمون نوشت: «بسم الله الرحمن الرحیم، از حسین بن علی به برادران مؤمن و مسلمان خود، سلام بر شما باد، من خدای را ستایش می کنم که جز او معبودی نیست و بعد: نامه ی مسلم بن عقیل به من رسید و مرا از اندیشه نیک و اجتماع تمامی شما برای یاری ما و مطالبه ی حق ما خبر داد، از خدا خواهانم که کار ما را نیکو فرماید و شما را بر این اقدام جزای نیک دهد و من هم در روز سه شنبه هشتم ذی الحجه روز (ترویه) از مکه به سوی شما حرکت خواهم کرد؛چون فرستاده ی من نزد شما بیاید در کار خود سریع و جدّی باشید، من هم در این روزها، انشاء الله به طرف شما خواهم آمد؛ والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.»

نامه را به قیس بن مسهر صیداوی داد و او را به طرف کوفه روانه ساخت.

حصین بن تمیم، سردار لشکر پسر زیاد، آن جناب دستگیر کرد.

 قیس فوراً نامه حضرت را پاره پاره کرد، چون او را نزد پسر زیاد آوردند، نامه آقا را از او خواست، فرمود: آن را پاره کردم.

ابن زیاد گفت: چرا؟

قیس فرمود: برای این که تو ندانی چه نوشته بود.

این زیاد گفت: نامه برای چه سی بود؟

قیس فرمود: برای مردمانی که اسم آنها را نمی دانم.

گفت: اگر مرا خبر نمی دهی، پس به منبر برو و دروغگو را(منظورش امام حسین علیه السلام بود) دشنام ده.

قیس به منبر رفتو فرمود: ای مردم حسین بن علی علیه السلام بهترین خلق خدا و پسر فاطمه دختر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم است و من فرستاده ی اویم او را در وادی(بطن رمه) گذاشته و آمده ام، دعوت او را اجابت کنید و به سویش بشتابید، پس ابن زیاد و پدرش را لعنت کرد و بر امیرالمومنین علیه السلام درود فراوان فرستاد، پسر زیاد فرمان داد که او را به بام قصر ببرند و از آنجا به زیر بیاندازند چون او را از بالای بام پرتاب کردند، استخوان هایش شکست. هنوز رمقی داشت، که عبدالملک بن عمیر سرش را برید.

چون خبر دلسوز شهادت قیس به امام حسین علیه السلام رسید، چشمانش پر از اشک شد و این آیه را تلاوت کرد:

« من المؤمنین رجالٌ صدقوا ما عاهدو الله علیه فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر.1»

از مومنین مردانی هستند که بر پیمانی که با خدا بستند، استوارند و از ایشان کسانی هستند،که نذر خود را وفا کردن(مبارزه کردن تا شهید شدند) و برخی دیگر کسانی هستند که انتظار (شهادت) می کشند.

سپس دست به دعا برداشت و گفت: پروردگارا، بهشت را منزل ما و آنان قرار ده و ما و ایشان را در جایگاه رحمتت و ثوابهای مطلوبت که ذخیره فرموده ای گِرد آور.2

1.سوره احزاب، آیه 23.

2. سفینة البحار،ج2،ص458. در سایه اولیاء خدا،ص330